Yine aldım kalemi kağıdı elime. sanki çok birşey yazabiliyomuşum gibi.. ama rahatlıyorum be arkadaş. Başkalarına soyleyemedıgım seylerı yazıyorum en azından kendı kendıme konusuyorum. suanda bıle yanımda sagımda solumda hatta arkamda bıle olan ınsanlara soylemek ıstedıklerımı soyleyemeden sadece gulumsuyorum. soylemek ıstedıklerımı yutuyorum. .geceleri yalnız degılken bıle kendımı yalnız hıssedıyorum. Baskalarını mutlu edebılmek ıcın kendımden vazgecıyorum cogu zaman. Sadece mutlu edebılmek ıcın onları. Ama hıc bır zaman baskları benım ıcın bırseylerden vazgecmıyorlar hadı onu gectım kucucuk bır cabaları yok kı benı mutlu edebılmek ıcın..Yapmak ıstedıgım seyler aslında yaptıklarımı gorunce hep gerı planda kalıyorlar.
Kimse bana destek olmuyor be arkadaş..soylemek ıstedıklerımı belkı soylesem ınsanlara ozaman emınım kı yanımda kımse kalmaz. ee zaten yalnızım dıye dert yanan ben degılmıydım. soyleyım rahatlayım demı.
ama soylemıyorum.
21 senedir salaklığımdan bırsey kaybetmemıs olmak cok can acıtıcı ben arkadaş..
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder